Ik kan me de laatste keer dat ik schreeuwde niet meer herinneren. Oh wacht, ja dat kan ik: het was vanmorgen, in een achtertuin van Brooklyn, in een ventilatiekast die speciaal ontworpen was om de klaagzangen te vangen. Schreeuwen in de leegte is iets waar ik dagelijks over fantaseer, en nu ik het heb gedaan, kan ik zeggen dat het 100% de hype waard is.
Terwijl ik in de achtertuin van Huich In sta, een in New York City gevestigde haarstylist en uitvinder van het prachtige krijsende hokje, vertelt ze me dat de Vent Box draait om 'vreugdevolle release'. Je ontmoet jezelf in de doos en wordt echt bewust van je diepste angsten en gevoelens. 'Het gaat erom onze schaduwen en emoties te respecteren. Het is als informatie, toch? Het brengt onze schaduwen naar het licht, zodat we de vrede en harmonie en vreugde bereiken, vertelt ze me.
Het idee voor de doos kwam van een leiderschapscursus in San Diego. Tijdens één oefening schreeuwde de groep stagiairs tegen elkaar. Het was een 'Aha! moment voor de aankomende ondernemer. 'Het was de eerste keer dat ik mezelf op die manier had losgelaten omdat ik van yoga houd, ik ben van meditatie, legt ze uit. 'Nadat we dat hadden gedaan, had ik zoiets van, & lsquo; Holy shit! Dat voelde zo goed. ' Ik voelde me zo aangesloten. Het was een andere energie.
'Het gaat erom onze schaduwen en emoties te respecteren. Het is als informatie, toch? Het brengt onze schaduwen naar het licht, zodat we de vrede en harmonie en vreugde bereiken. -Huich In, oprichter van VENT
Nu verhuurt In het vak (waarvan ze me vertelt dat het slechts een prototype is, slechts het begin van dit project) aan yogastudio's, feesten en conferenties - iedereen die in de leegte moet schreeuwen. Omdat ik me nu gemakkelijk in haar achtertuin bevond, besloot ik het zelf te proberen.
groen sap bedrijf
Dit is hoe het is om in de leegte van een ventilatierooster te schreeuwen
De binnenkant van de doos is van vloer tot plafond opgevuld met blauw piepschuim. 'Om het geluid van je geschreeuw te dempen, zegt In met een lach. Ik stap naar binnen en ze vergrendelt de deur achter me. Terwijl ik daar sta omringd door duisternis, mezelf bereid om een geluid te maken, denk ik: 'Hoe schreeuw ik weer? Ik weet niet waarom, maar ik ben bang om mijn stem zo hoog te verheffen, om zo hard te zijn. Ik schreeuw in mijn hoofd, oh, een keer per uur of zo, maar het komt bij me op dat ik mijn best doe om stil en onopvallend in mijn leven te zijn buiten de doos.
Mijn eerste pogingen om de geluiddichte ruimte goed te gebruiken zijn zinloos en laat me uit de doos. Ze geeft een paar bemoedigende woorden en stuurt me meteen weer naar binnen. Deze keer voel ik me klaar om te schreeuwen. Door de kleinste kier in de deur begint In me op te vrolijken en plotseling schreeuw ik. Niet op de hoge horrorfilm soort, maar op een uiterst keelzinnige manier. Het geluid lijkt te komen van een onbekende plek diep in mezelf. Het voelt verdomd goed.
Na een paar minuten gebeurt het beste. Ik begin te lachen. Lachend omdat ik - in een bizarre draai aan gebeurtenissen - in een doos zit en 23 jaar onderdrukte opgetogenheid, verdriet, frustratie en emotie zonder naam schreeuw. Als In de deur weer opent, ben ik opgelucht. 'Als je me daar veel langer had achtergelaten, zou ik gaan huilen, vertel ik haar. Het is waar. Iets over de duistere eenzaamheid maakte dat ik het volledige spectrum van menselijke emoties in dubbele tijd wilde beleven. Helaas roept de realiteit me terug naar het kantoor. Ik bedank haar en ik verlaat het huis van In.
'Ik ga meer schreeuwen, denk ik bij mezelf tijdens de treinrit naar huis. Nog beter, 'ik ga schreeuwen, lach dan meer.
Wist je dat emoties zowel 'hard als' zacht kunnen zijn? Het is waar! Als er tijdens de meditatie moeilijke gevoelens opkomen, is hier je actieplan.
