Het is tijd dat iedereen accepteert dat alle ouders onvolmaakte, gebrekkige mensen zijn

Elk jaar, half juni, wordt mijn Instagram-feed - en ik neem aan dat van jou ook - ingehaald door 'beste vader ter wereld, en dezelfde stroming van sociale media is een maand eerder gericht op moeders. Ik geef toe, ik heb dit jaar deelgenomen aan de openbare vertoningen van waardering door mijn ouders een dag op een voetstuk te hijsen - en ik zweer dat mijn gevoel authentiek was. Ik heb tenslotte geleerd dat het volledig mogelijk is om te erkennen dat mijn ouders mensen zijn die niet perfect zijn en beperkingen hebben, terwijl ze toch nog immense dankbaarheid en liefde hebben voor wie ze zijn.


Toch vraag ik me af of al dit geïdealiseerde vieren van onze ouders op sociale media de olifant in het gangpad van de Hallmark-kaart negeert: ouders, net als de rest van ons, zijn gebrekkige wezens. Misschien hoeven de kaarten en bijschriften die we schrijven niet te zeggen 'proost op de niet-zo-perfecte mens die me heeft opgevoed. Maar het is belangrijk om de feilbaarheid van onze ouders te zien en te leren hoe we er vrede mee kunnen sluiten. Omdat je, door vooruit te lopen op het onvermijdelijke besef, de macht hebt om het nieuws te behandelen zoals de goed aangepaste volwassene die ze hebben grootgebracht. Of ten minste, vriendelijke groet probeerde te verhogen.

'Ik heb nog nooit een ouder ontmoet die niet het beste voor hun kinderen wil,' zegt Robin Stern, PhD, psychoanalyticus en associate director van het Yale Center for Emotional Intelligence. 'Maar ik heb veel ouders ontmoet die de impact van hun ongecontroleerde gedrag op hun kinderen niet begrijpen, inclusief de negatieve impact van kritische of afwijzende woorden.

De exacte smaak van imperfectie is natuurlijk voor elke persoon anders, maar welke karakterfouten, emotionele blinde vlekken of beperkingen een ouder heeft, de impact op hun kinderen - inclusief volwassen kinderen - is reëel. 'Toen ik mijn eerste kantoor voor psychotherapie opende, zei mijn moeder tegen mij:' Nou, dit is best cool, maar heb je er ooit aan gedacht om een ​​radioprogramma te hebben? ', Herinnert Dr. Stern zich. 'Na verloop van tijd realiseerde ik me dat de verwachtingen die ze aan me stelde het gevolg waren van haar onzekerheden en te bang om achter de dingen aan te gaan die ze voor haar eigen leven wilde. De openbaring dat haar moeder persoonlijke doelen en spijt bezat, hielp Dr. Stern uiteindelijk bij het contextualiseren waarom haar moeder vaak overdreven kritisch leek te zijn op haar keuzes.

Ouders zijn mensen. Mensen die hun eigen trauma's, onzekerheden en tegenslagen in het leven hebben meegemaakt en het beste doen wat ze kunnen met alle tools die ze op dit moment hebben.


Ja, hoe moeilijk het ook is om te geloven, ouders zijn dat mensen. Mensen die hun eigen trauma's, onzekerheden en tegenslagen in het leven hebben meegemaakt en het beste doen wat ze kunnen met alle tools die ze op dit moment hebben. Maar om de een of andere reden, wanneer kinderen - van elke leeftijd - dit feit beseffen, is het zeldzaam dat vreedzame acceptatie de onmiddellijke manier van handelen is. Sommigen van ons wijzen de kritische vinger terug naar onszelf, denken dat we niet meer verzorging of betere zorg verdienen. Anderen gaan in ontkenning en minimaliseren de gebreken van de ouders op basis van het feit dat als er niets overdreven misbruik of ernstig disfunctioneel is, alles geweldig is en er geen reden is - of zelfs verdiend voorrecht - om te klagen. Dan zijn er mensen onder ons die voor altijd hopen dat onze ouders op een dag anders zullen zijn (meer goedkeurend, minder verwaarloosbaar, of wat de specifieke 'fout in kwestie ook mag zijn). En sommigen zien de gebreken van de ouders als dag en houden zoveel wrok vast dat de ontwikkeling van een giftige relatie vrijwel onvermijdelijk is.

Hoewel geen van deze paradigma's goud-sterwaardige coping-mechanismen zijn, is onopgeloste woede de echte doozy. 'Ik zie mensen van in de twintig tot de jaren zestig die nog steeds boos zijn op wat ze van hun ouders hebben gekregen of niet hebben gekregen. Ze dragen het rond, zegt psycholoog Bernie Katz, PhD en co-auteur van Het is eigenlijk de fout van je ouders: waarom je romantische relatie niet werkt en hoe dit te verhelpen. 'Vaak zijn dit patiënten die worstelen met depressie, angst of zelfs fysieke symptomen die verband houden met hun woede, zoals onverklaarbare pijnen, het prikkelbare darm syndroom (IBS) en rugpijn zonder duidelijke oorzaak.


Hoewel het kwalijk nemen van je ouders geen duidelijke gezondheidsimplicaties heeft, hebben studies het idee bevestigd dat vasthouden aan woede in de loop van de tijd gepaard gaat met hogere niveaus van ontsteking en chronische ziekten. Toch helpt het begrijpen van de psychische en lichamelijke gezondheidsproblemen die geassocieerd worden met giftige woede ons niet om wrok van ouders los te laten en verder te gaan. Wat zou kunnen, zegt Dr. Stern, is om negatieve gedachten te herformuleren in positievere uitspraken en de grip die de woede op ons heeft los te maken. In plaats van jezelf bijvoorbeeld te zeggen: 'Mijn moeder is onmogelijk en beheersend, zou je kunnen zeggen:' Mijn moeder doet haar best en ik hoef haar ideeën over wat het beste is voor mijn leven niet te volgen.

'Als je je herformuleert (het besef), kan het heel bevrijdend zijn - een herinnering dat niemand van ons perfect is. -psychoanalyst Robin Stern, PhD


Mensen verzetten zich soms tegen het loslaten van schuld of woede omdat ze denken dat dit betekent dat ze het slechte gedrag van een ouder goedkeuren. Maar dat is niet hoe vergeving werkt, zegt Dr. Katz. 'Het kan helpen om te denken dat het het verleden vergeeft in plaats van de ouder te vergeven. Zijn visie doet me denken aan een van mijn favoriete Oprah-ismen: 'Vergeving is de hoop opgeven dat het verleden anders had kunnen zijn; het accepteert het verleden zoals het was en gebruikt dit moment en deze keer om jezelf vooruit te helpen.

huismiddeltje tegen een opgeblazen gevoel

Uiteindelijk, als we accepteren dat ouders mensen zijn, en soms stellen mensen ons teleur, kan dat een toegangspoort zijn tot een sterker gevoel van zelfcompassie en zelfvergeving. 'Als je rolmodel niet erg veilig is of iets onethisch of ongepast heeft gedaan, kan het je wereld een beetje doen schudden, zegt dr. Stern. 'Aan de andere kant, als je het herformuleert, kan het heel bevrijdend zijn - een herinnering dat niemand van ons perfect is. En we hoeven niet perfect te zijn om succesvolle ouders te zijn of kinderen in de wereld.

Een andere kijk op vergeving? Het belangrijkste deel gebeurt voordat iemand 'sorry' zegt. Terug naar ouderschap, als je een tip wilt over hoe je de opvoeding van kinderen kunt overwinnen, bekijk dan hoe Hilaria Baldwin yoga gebruikt.